همه ی این ها را می بینم

برای سال نو میلادی فکر های مثبتی هم داشتم اما نمی دانم چه طور شد که فکر کردم من در سال نو دوست دارم با این آدم ها رو به رو نشوم:

• پیری که جوانی کند و شرم ندارد ( با سپاس از محترم " ابن یمین" که قرن ها پیش این جمله را برای این  یادداشت نوشت).

•  شاعری که فکر می کند اگر دندان های خود را بشوید دیگر الهام شاعرانه به سراغ اش نخواهد آمد.

•  تکسی رانی که در نیمه ی راه می گوید " خدا ببخشد پدرم را که همیشه می گفت روزی را خدا می رساند اما خوبی در این دنیا می ماند" و منظورش از این نقل قول این است که درد ِ دوبرابر کرایه دادن را در دل شما تسکین ببخشد.

•   زنی که فکر می کند همه ی مردها بدون استثنا حیوانات کثیفی هستند ، مگر این که خلاف اش ثابت شود و البته اگر خلاف اش  ثابت شود باز قابل  قبول نیست.

•  دکانداری که ادعا می کند از " آن جنس" فقط همان یکی مانده که فعلا در دست شما است ، اما وقتی دید که آن نمره به کار شما نمی آید می رود و از پس-خانه ی دکان شش هفت تا از همان جنس را می آورد و در کمال بی حیایی می گوید :  شما طالع داشتید!

•  روشنفکر صوفی مشربی که 198 تا نکتایی دارد و وقتی ازش بپرسید که ساعت چند است ، می گوید : بایزید بسطامی می گفت که زمان رهزن است و به قول سعدی بی دل از بی نشان چه گوید باز . دوست عزیز ، ساعت چند است حالا؟  

• عاشقی که ذهن اش آن قدر بسته است که هر چه سعی می کند فکرش از نماد ِ " قلب ِ تیر خورده" فراتر نمی رود.

•  ملایی که عربی نمی داند و با ادبیات قدیم و جدید عرب هیچ آشنایی ندارد اما می داند که نواسه ی یکی از یاران پیامبر در شامگاه  جمعه بیست و هشتم ذی قعده ی سال 87 هجری قمری به خاطر توهین به قبر یکی از اقارب خلفای راشدین به وضع فجیعی از دنیا رفت.

•  آواز خوان مقلدی که پیشاپیش چند آهنگ از خواننده های دیگر را تمرین می کند و در مجلس آن ها را با آواز انکر خود می خواند و در ضمن ِ خواندن  بعضی کاغذ پاره ها را از پیش خود بر می دارد و در آن ها مثلا دقت می کند و می گوید : تعداد زیادی از دوستان فلان آهنگ را فرمایش داده اند- که می خوانم اش!

•  خطاطی که شعری را به خط نستعلیق می نویسد اما نقطه ها را در جاهای اصلی شان نمی گذارد تا آدم در خواندن آن به زحمت بیفتد.

•  آدمی که یکی از سر گذشت های خود را قصه می کند و به شما می گوید : " حالا تو از من بپرس که من آن روز از پدرم چه پرسیدم" و منتظر می ماند که شما بگویید " چه پرسیدی؟". بعد ، سوالی را که از پدر خود پرسیده می گوید و فورا به شما دستور می دهد : " حالا تو بپرس که پدرم چه جواب داد به من" و تا شما نگویید که " پدرت چه جواب داد" چشم در چشم شما می دوزد و انتظار می کشد! و همین طور شما را تا آخر قصه جزا می دهد.

•  میوه فروشی که میوه ی گندیده یی را به شما می دهد و تا شما اعتراض کنید می گوید : " این میوه ها همین قسمی هستند. تا همین طور خوب پخته نشوند مردم آن ها را اصلا نمی خرند". بعد خودش یکی از همان گندیده ها را بر می دارد و نصف گندیده اش را می خورد و نصف سالم دیگرش را به شما تعارف می کند و از شما می خواهد که خودتان آن را امتحان کنید.

• کسی که سعی می کند این طور بنماید که هزاران راز نگفته در دل دارد اما کسی را شایسته نمی یابد تا آن ها را با او در میان بگذارد. همیشه لبخند مرموزی می زند و می گوید : بسیار حرف ها است. همین قدر می گویم که این این قدر ساده نیست.   

•  سخنرانی که اصلا نمی داند چه باید بگوید اما می داند که اگر آسمان و زمین را به هم ببافد خداوند مهربان است و حتما به او کمک خواهد کرد. بنا بر این در هر جمله یی که می گوید دنبال سر نخ برای جملات بعدی می گردد و سر انجام سخنرانی ای که در تجلیل از امام حسین شروع شده بود با تاکید بر ضرورت نظافت در شهرهای بزرگ و تربیت صحیح فرزندان به پایان می رسد. آن وقت خود سخنران هم که نمی داند چه کار شد ، در آخر می گوید : پس مشخص گردید که امام حسین برای اسلام قیام کرد و برای پاک کردن اسلام از فساد و من از خداوند منان می خواهم که ما را در پیروی از آن اسوه ی پاکی توفیق عنایت بفرماید.

•  قلم به دست یا دست به کیبوردی که به جای نوشتن یک یادداشت روح انگیز برای سال نو  می نویسد که نمی خواهد کی ها را ببیند.