مردم از بس غیرت تان جوش کرد!

دیروز که یادداشتی با عنوان " دقت که بکنید شما هم هزاره اید" نوشتم فکر نمی کردم مرتکب گناهی بزرگ می شوم. امشب که به بخش مدیریت وبلاگ ام رفتم و پس از آن ای میل ام را باز کردم دیدم که از همه سو نفرین می بارد. جوانان خشمگین ( و شاید هم پیران آزرده) به نکوهش ام برخاسته اند.
یکی گفته است که نفرت من از قومی که خودم بدان تعلق دارم اوج فرومایه گی من است! دیگری گفته است که هزاره ها آن طور نیستند که من توصیف کرده ام و خیلی هم ماه اند! سومی قول داده که اگر مرا به چنگ بیاورد چوب را در آستین ام خواهد کرد! چهارمی گفته که هزاره ها در نزد دیگران محترم اند و در واقع دیگران نه فقط تصویری منفی از هزاره ها در ذهن و ضمیر ندارند , بل نگاه شان سخت مثبت هم هست. پنجمی گفته که من اعتماد به نفس ام صفر است که خود و قوم خود را این طور می بینم! ششمی هم گفته که هر چه زود تر این نوشته ی مزخرف و مایه ی آبرو ریزی را از وبلاگ ام بردارم. برداشتم.

حالا کمی توضیح :
من نگفته بودم که هزاره ها آن طور اند. آن باور من نبود ( این را هم آدم باید توضیح بدهد؟).  تلاش کرده بودم نشان بدهم که ستمی که در افغانستان بر هزاره ها می رود ریشه در بافت فرهنگی و جامعه شناختی/ روان شناختی ای دارد که در آن تصویر هزاره به عنوان انسان درجه دو تثبیت شده است. به گونه یی که حتا کسانی که به حقوق انسانی هزاره ها نگاهی مثبت هم دارند فکر می کنند که خیلی هنر کرده اند و در واقع شجاعت به خرج داده اند و وارد ساحتی غیر متعارف شده اند.
کسی گفته که تو اعتماد به نفس نداری که این چیزها را می نویسی. به نظر من اعتماد به نفس کسی ندارد که نمی تواند روایت رنج مردم خود را بشنود. باور به خود در جان کسی غایب است که نمی تواند با چشمان باز رو در روی تصویرهای زشتی بایستد که از او پرداخته اند. اعتماد به خود کسی ندارد که رو می گرداند و آنچه را که هست نیست می پندارد تنها به این خاطر که به صورتی کاذب به خود احساسی مثبت بدهد.
در ضمن , دوستانی که فکر می کنند وضعیت خیلی خوب است از چه شکایت دارند؟ بعضی اصرار دارند که هزاره ها خیلی رشد کرده اند و بسیار استعداد دارند و غیور و زحمت کش اند. شما هر چه فکر می کنید بکنید. اما آنانی که در حق تان بی عدالتی روا می دارند شما را با همه ی خوبی هایی که ممکن است داشته باشید یک رقم دیگر می بینند. روایتی از این " رقم دیگر" را دادن جرم است؟ به آفتاب آوردن آن خطا است؟
کسی که با تمام نیرو در برابر تو می ایستد تا رشد نکنی و روی آرامش را نبینی بی خود این کار را نمی کند. او وقتی ترا بر مسیر رشد می بیند فکر می کند که چیزی در جایی می لنگد. فکر می کند که رشد تو با تصویری که او از تو در ذهن دارد نمی خواند. این است که سعی می کند واقعیت وجود و زنده گی ات را در چارچوب همان تصویری نگه دارد که از تو دارد , تصویری از انسانی درجه دو یا به قول اسد بودا بی درجه. حال , اگر کسی آن تصویر را به روشنی آورد و از موضع یک قربانی رسوای اش کرد باید گریبان چنین کسی را درید؟
وقتی که کسی ترا می بیند که رشد کرده ای و تعجب می کند و با خود می گوید " حتا" هزاره ها هم رشد کرده اند وزن این " حتا" را حس می کنی؟ وقتی کسی می گوید ( یا نمی گوید و تو در سکوت می شنوی) که " فلانی هزاره است اما زیبا است" خشونت این " اما" را می بینی؟ وقتی که کسی به خاطر موفقیت ات بیش از حد هیجان نشان می دهد می دانی که آن " هیجان بسیار" از کجا می آید ؟ از این ضرب المثل می آید : از سنگ آتش پرید ! از این برداشت می آید : به خدا , به قرآن , به گور بابا , خودم به چشم خودم دیدم که یک هزاره اول شد!
خوب تو که این چیزها را نمی بینی و چشم ات از لایه های رویین نمی گذرد گناه من چیست؟
فکر می کنی چرا پیوسته آماج بی اعتمادی و بی عدالتی و سرکوب هستی؟ خیال نکن دوست دارند سرکوب ات کنند. خیال نکن که فکر می کنند تو شایسته ی هر نوازشی هستی اما بر سر ات می کوبند. فکر می کنند که تو آدم نمی شوی. هر چه سعی می کنند به تو بفهمانند که تو ارزشی نداری تو نمی فهمی و هنوز اصرار می کنی. تعجب می کنند. ناراحت می شوند و آن گاه بر سر و صورت ات می کوبند . وجدان شان هم کاملا آسوده است. کار غلطی نمی کنند . فقط ترا - که بی خود اوقات شان را تلخ می کنی و جای و مقام خود را تشخیص نمی دهی- سر جای ات می نشانند. اگر تو این چیزها را نمی فهمی یا می فهمی و پذیرفتن اش به غیرت ات بر می خورد , من چه کار کنم؟