پارسال از جایی می گذشتم و حتا با عصا هم به مشکل قدم بر می داشتم. محیطی پر درخت بود و ساکت. هر چند دقیقه به درختی تکیه می دادم. آن شامگاه با خودم گفتم : من تمام شده ام. دیگر هرگز آن آدم چالاک و سالمی که بودم نخواهم شد.
آیا من ندیده بودم که کسی بیمار بوده باشد و بعد شفا یافته باشد؟ ندیده بودم که کسی به خاطر شکستن پای خود زمین گیر شده باشد و بعد از مدتی دو باره سلامتی خود را باز یافته باشد؟
واقعیت آن است که در ده ها مورد دیده بودم که افتاده گان برخاسته بودند و شکسته گان قامت راست کرده بودند. پس چرا من نباید سلامت ام را باز می یافتم یا حد اقل امیدوار اش می بودم؟
امروز که از همان جا گذشتم به فکر آن شامگاه افتادم. امروز چالاک قدم بر می داشتم و نیازی به تکیه دادن بر درختان نداشتم. درد از فرق سر تا کف پایم نمی تاخت. چرا من امروز را آن روز نمی توانستم تصور کنم؟ به نظر می رسد که آن که در چنگ درد گرفتار است از شواهد خلاف چشم پوشی می کند و تنها شواهدی را تایید می کند که با نگاه دردمندش هم خوانی داشته باشند. به بیانی دیگر , آدم دردمند عوامل و شرایط " درد ساز" را قوی تر می بیند و عوامل و شرایط " درد زدا" را ضعیف تر و دورتر می بیند.
آدم هر قدر درد داشته باشد بر نقطه یی از یک مسیر ایستاده است. وقتی پیشتر برود به یک دو راهی می رسد. یکی از این راه ها راه رهایی از درد است و دیگری راهی است که به دردهای بیشتر و طولانی تر منتهی می شود. فعلا معلوم نیست به کدام یکی از این راه ها خواهد رفت. در اغلب موارد , رسیدن به راه رهایی از درد همان قدر محتمل است که راه منتهی به دردهای بیشتر. اما تمایل آدم دردمند به نادیده گرفتن راه رهایی است و دور دیدن آن. خود دردی که اکنون آزار مان می دهد به حد کافی بد است. اما بدتر از آن رنگی است که این درد بر نگاه مان می زند و چشم انداز مان را هم تیره و تار نشان می دهد. شاید به همین خاطر است که مردمی که سال ها جز رنج ندیده اند روشن ترین نشانه های رهایی از رنج را هم که ببینند با آن ها از موضع شک و بی باوری برخورد می کنند.
گاه چندان با درد خو می گیریم و آن قدر با بیماری هم زبان می شویم که حتا از رهایی می ترسیم. رهایی آشفته مان می کند. درد چنان پاره یی از هویت مان می شود که اگر آن را نداشته باشیم فکر می کنیم از خود خالی شده ایم و چیزی بسیار مهم را گم کرده ایم.
آیا من ندیده بودم که کسی بیمار بوده باشد و بعد شفا یافته باشد؟ ندیده بودم که کسی به خاطر شکستن پای خود زمین گیر شده باشد و بعد از مدتی دو باره سلامتی خود را باز یافته باشد؟
واقعیت آن است که در ده ها مورد دیده بودم که افتاده گان برخاسته بودند و شکسته گان قامت راست کرده بودند. پس چرا من نباید سلامت ام را باز می یافتم یا حد اقل امیدوار اش می بودم؟
امروز که از همان جا گذشتم به فکر آن شامگاه افتادم. امروز چالاک قدم بر می داشتم و نیازی به تکیه دادن بر درختان نداشتم. درد از فرق سر تا کف پایم نمی تاخت. چرا من امروز را آن روز نمی توانستم تصور کنم؟ به نظر می رسد که آن که در چنگ درد گرفتار است از شواهد خلاف چشم پوشی می کند و تنها شواهدی را تایید می کند که با نگاه دردمندش هم خوانی داشته باشند. به بیانی دیگر , آدم دردمند عوامل و شرایط " درد ساز" را قوی تر می بیند و عوامل و شرایط " درد زدا" را ضعیف تر و دورتر می بیند.
آدم هر قدر درد داشته باشد بر نقطه یی از یک مسیر ایستاده است. وقتی پیشتر برود به یک دو راهی می رسد. یکی از این راه ها راه رهایی از درد است و دیگری راهی است که به دردهای بیشتر و طولانی تر منتهی می شود. فعلا معلوم نیست به کدام یکی از این راه ها خواهد رفت. در اغلب موارد , رسیدن به راه رهایی از درد همان قدر محتمل است که راه منتهی به دردهای بیشتر. اما تمایل آدم دردمند به نادیده گرفتن راه رهایی است و دور دیدن آن. خود دردی که اکنون آزار مان می دهد به حد کافی بد است. اما بدتر از آن رنگی است که این درد بر نگاه مان می زند و چشم انداز مان را هم تیره و تار نشان می دهد. شاید به همین خاطر است که مردمی که سال ها جز رنج ندیده اند روشن ترین نشانه های رهایی از رنج را هم که ببینند با آن ها از موضع شک و بی باوری برخورد می کنند.
گاه چندان با درد خو می گیریم و آن قدر با بیماری هم زبان می شویم که حتا از رهایی می ترسیم. رهایی آشفته مان می کند. درد چنان پاره یی از هویت مان می شود که اگر آن را نداشته باشیم فکر می کنیم از خود خالی شده ایم و چیزی بسیار مهم را گم کرده ایم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر