داستان بی خوابی و انار و انتظار

شب خوابم نمی برد. دنبال آهنگ می گشتم. در آهنگ های ایرانی چیزی نیافتم که مناسب حال باشد. شادترین های شان هم دل آدم را از زنده گی سیاه می کنند. مثلا در شعر هست که " شادی کنید..." ، ولی آن را طوری می خوانند که فکر می کنی همین حالا لشکر یزید خیمه های اهل بیت را در کربلا آتش زده اند و ملایک آسمان دستمال نمی یابند که اشک های خود را پاک کنند. آهنگ های افغانی از این سوی بام افتاده اند. در آهنگ های ایرانی حد اقل می توان چند تا جمله ی معنادار -در سطح همان آهنگ ها- یافت. در آهنگ های افغانی اصرار دارند که انار دانه ندارد، بعد می گویند که دارد ، بعد می گویند دانه دانه و به شک می افتند که انار دانه دارد یا ندارد. یا می گویند:
سر من فدای تو ظالم/ من صدقه ی چشمان تو می شوم/ ای ظالم ، سر من صدقه ی تو ظالم/ سر من قربان تو گردد / ظالم ظالم هییییییییییییییییییییییییییییییی !
آن وقت خیلی لطف می کنند و با زبانی سرشار از عدم ِ خشونت می گویند : دست ِ بی کار بشکند! ( تاثیر هم دارد والله. امروز بند دست من لق می خورد).

خلاصه ، آخر از آهنگ های قدیمی یکی را یافتم. اما گرفتاری آدم گاهی تمامی ندارد. در شعر ابوالقاسم لاهوتی - خدا بیامرزدش- آمده که :
صد ره در انتظارت تا پشت در دویدم/ پایم ز کار افتاد ، آنگه به سر دویدم

آقا در انتظار می دویده ، آن هم حتما از کنج خانه تا پشت در. یک دفعه نه ، دو دفعه نه ، صد ره.  هر بار هم پایش از کار می افتاده و مجبور می شده با سر بدود. نه که فاصله ی درون خانه تا پشت در چندین فرسنگ است و فوق العاده صعب العبور؟

بد بختی است.