پیوستن به هفت هزار ساله گان

امروز به من خبر دادند که " بی بی" رفت. یک هفته پیش که تلفونی با او گپ زدم در صدای اش نشانی از بیماری نبود. گفت که هر چه از خدا به دعا می طلبد که او را از این جهان ببرد دعای اش مستجاب نمی شود. امسال هر وقت که تلفن می کردم همین را می گفت. رفتن اش سخت غمگین ام کرد. من کمتر کسی را دیده ام که مثل او صبور و استوار باشد. زنده گی اش پر بود از غم های استخوان سوز. اما طاقتی داشت که آدم را به حیرت می انداخت. مهربان و نیک اندیش بود. پاک و پرهیزگار. با همه ی تلخ کامی ها که دیده بود قصه های شیرین می گفت. باری از " سرخ آباد" بهسود می گفت. گفتم که آن دهکده را دیده ام و اضافه کردم که مادرکلان من ( مادر پدرم) هم از بهسود بود. چهره اش روشن شد. گویی در آن اشارت پیوندی یافت با خاطره هایی کهن از زنده گی در سرخ آباد و کجاب. دل اش هنوز در وطن خودش بود. در این جا با همه چیز بیگانه بود. اما سعی می کرد با محیط زنده گی خود ارتباط برقرار کند. سعی می کرد. و این یکی از جنبه های بسیار جذاب در شخصیت او بود. در آن سن دریچه ی ذهن خود را حتا برای یاد گرفتن بعضی کلمات انگلیسی باز گذاشته بود. و چه لطیفه ها که از انگلیسی او نقل نمی شد. می گفت که هر کس که تلفن کند و به فارسی حرف نزند می گویم :

No English

و این " نو انگلیش" فشرده ی احساس درمانده گی همه ی کسانی است که در سن پیری به کشورهای غربی آورده می شوند و مثل درختان بی ریشه در غربتزار ِ تنهایی از پا می افتند.