پیر شدیم و هنوز انشا می دهند

یکی از دوستان چند بار به من زنگ زده بود که به مناسبت تولد امام دوازدهم شیعیان چیزی بنویسم و آن را در محفلی بخوانم. این کار نشد و آن دوست محترم آزرده شد. گاهی در این گونه تنگناها آدم حیران می ماند که چه کار کند. به آدم می گویند " برای فلانی یک شعر بگو ، شعر ات باید خوب اش باشد"! یادم آمد که در دانشگاه بلخ به ما چند نفری که متهم به شعر گویی بودیم دستور داده بودند که برای " رسول پهلوان" شعر بگوییم. گویی ما اصلا آدم نبودیم و طرز فکر و باورها و پسند ها و ناپسندهای ما هیچ ارزشی نداشتند.

سابق در مکتب که بودیم به ما می گفتند " بهار را توصیف نمایید". و آن گاه کاغذها پر می شدند از این گونه نوشته ها:

" بهار فصل زیبایی می باشد. در این فصل گل ها شگوفا می شوند و قطرات شبنم بالای سبزه ها جلوه ی خاصی دارد. در فصل بهار طبیعت بی نهایت زیبا می باشد که پرنده ها در هر طرف آواز می خواند و نسیم بهاری در کوه و دمن می وزد...".

حالا که از مکتب فارغ شده ایم و کم کم شقیقه های مان هم سفید می شود هنوز بعضی به آدم موضوع انشاء می دهند. آن دوست که گفتم حتا به من پیش نهاد داد ( پس از آن که من زیاد تعلل کردم) که اگر وقت کافی ندارم می توانم انشای یک آدم بی سوادتر از خودم را برای حاضران بخوانم. آخر گفتم :"  شما بروید کار خودتان را بکنید ، وضع فکر ِ من در این زمینه چندان خوب نیست. آزرده می شوید".