احمد فهیم غیر حاضر

شامگاهی در دروازه ی شادیان مزار شریف پیش دفتر " پنجشیر ترانسپورت" ایستاده بودم. می خواستم تکت بخرم. فهیم احسان هم صنفی سابق ام را آنجا دیدم. بعد از ده سال. نمی دانید چه قدر خوش حال شده بودم. فهیم  سر حال بود. حالا موهای اش بیشتر سفید شده بودند. اصرار کرد که فردا میهمان اش شوم. اما فردا هنوز هوا تاریک بود که من مزار را ترک کردم. چند روز پیش که از " بریالی شکیب" هم صنفی دیگر مان احوال " بعضی نفرات" را پرسیدم ، نوشت که فهیم چهار سالی است از دنیا رفته است. باور نکردنی بود. آدم مرگ دیگران را باور نمی کند ، چه طور مرگ خود را باور کند.

قلم و کاغذی گرفتم و نام همه ی هم صنفی هایم را نوشتم – اسم پدران شان را نیز. احمد فهیم ولد خان محمد که نوشتم چشم ام تر شد.