آن که در خواب نیست ، بیدار است

گاهی شده است در مجلسی تصادفا در کنار فردی ناآشنا قرار گرفته باشید و بعد از مدتی احساس کنید که سکوت میان شما و او بسیار طولانی شده ؟ در چنین حالتی با خود فکر می کنید که به خدا بد است دو آدم این قدر وقت کنار هم دیگر نشسته باشند و حرفی نزنند. آخر فرصتی پیدا می شود و شما سر صحبت را باز می کنید. بی چاره هوا! همیشه به کمک مان می آید. می گویید : " امروز هوا بهتر است/ این روزها خیلی سرد شده/ امسال گرمی بی سابقه است/....". یکی از این جمله ها یا مشابه این ها را می گویید. طرف هم که دقیقا با همین معضل اخلاقی بزرگ یعنی همین سکوت طولانی و تحمل ناپذیر رو به رو بود ، یکباره ذوق زده می شود و جواب می دهد : " دیروز و پریروز هوا کمی بهتر بود، امروز زیاد سرد شده ". آن گاه شما از ترس این که مبادا دوباره به آن وضعیت غیر قابل قبول قبلی برگردید ، می گویید: " اصلا کل همین هفته هوا چندان خوب نبود". توپ حالا در زمین طرف مقابل است. طرف پاسخ می دهد : " من در هوای سرد خیلی خنک می خورم"! و شما حیران می مانید که در برابر این حرف حکیمانه چه بگویید. دست پاچه می شوید و می گویید: " والله من هم همین طور هستم". آن وقت با خود فکر می کنید : " عجب مصیبتی شد..." و هنوز در عالم تفکر هوا-محور تان جای دوری نرفته اید که طرف گفت و گوی تان می گوید: " هوا که بسیار گرم باشد هم خوب نیست". 

امشب خواب ام نمی برد. یکی از شما هم نیست که حد اقل در باره ی هوا حرف می زدیم. آخر این همه موبایل و فیس بوک و چت و امثال شان به چه دردی می خورند؟