خانه ام ابری است

 هزار دریای بر انگیخته ، لجام گسیخته ، شانه بر شانه ی همدیگر می سایند ، می غرند ، عرق می کنند ، پوست همدیگر را می درند و از پا در می آیند و باز  با غریو بر می خیزند و به جان هم می افتند و در دایره های تنگ و فراخ گلوی همدیگر را می فشارند و رها می کنند و با چشم ها و دهان های دریده  بر سر همدیگر آوار می شوند. این در آدمیزاده قطره ی اشکی می شود که بی صدا می درخشد و در سکوت فرو می لغزد.

چه قدر توفان های درون ما بی نشانه اند. آدمی چه قدر مختصر است و زبان حال اش چه قدر فشرده. وقتی می خندیم چهره ی مان کمی تغییر می کند. وقتی می میریم باید دقت کنند ، نبض مان را ببینند و مطمئن شوند که قلب مان تیک تیک نمی کند. وقتی از خواب بیدار می شویم حتا پرده ی آویخته بر پنجره ی اتاق مان تکان نمی خورد. وقتی به چشمان همدیگر نگاه می کنیم کوه ها کمترین واکنشی نشان نمی دهند و حتا هیچ پرنده یی از سر شاخه یی نمی پرد.

اگر وقتی دلی می شکست گوشه یی از آسمان می ترکید و از آن خاکستر ستاره های سوخته می بارید و زمین از بارش خاکستر سیاه می شد ، اگر وقتی تبسمی بر لب کسی می نشست سنگ ها بوی عطر می دادند و از آفتاب موسیقی پخش می شد ، اگر وقتی دود ِ  تردیدی در درون کسی می پیچید همه ی درخت ها می افتادند... آن وقت شاید می شد گفت که آدمی خود جهانی است.

می گوییم " دلم تنگ است" و اتفاقی نمی افتد. نه از "ت" توفانی بر می خیزد ، نه از "ن" نوایی بلند می شود و نه از "گ" گوزنی نعره می کشد. می گوییم ، مثل این که هیچ نگفته باشیم. یک تکه دستمال کاغذی کافی است که اشک مان را محو کند و اگر سر مان را فقط کمی پایین بیندازیم لبخندمان را کسی نمی بیند.

گفت : من ماهی ام ، نهنگ ام ، عمان ام آرزوست.