در کرامات خیالین عاشقی

نیویورک تایمز نوشته که بسیاری از مردمان جنوب سودان از رفراندومی که در باره ی جدایی جنوب از شمال برگزار  شده هیجان زده اند. آنان فکر می کنند که سودان جنوبی به عنوان یک کشور مستقل برای آنان " پل های جدید ، سرک های جدید ، مکتب های جدید ، شفاخانه های جدید ، شغل های جدید و غذاهای جدید" به ارمغان خواهد آورد.

 یکی از آنان گفته است : " آن وقت آدم می تواند هر چیزی را که دل اش می خواهد بخورد و هر کاری را که دوست دارد بکند ".

این احساس آشنا است. آدم وقتی عاشق چیزی می شود در آن چیز ظرفیت های معجزه گر عجیب-غریبی می بیند. خیلی زمان می برد تا غبارهای هیجان فرو بنشینند و واقعیت آن گونه که هست چهره بنماید.  سودانی هایی که آن حرف های قشنگ را در باره ی کشور جدید خود می زنند ، فعلا از یاد برده اند که ممکن است دیکتاتوری از میان شان برخیزد که روی عمر البشیر را سفید کند. مخصوصا فعلا فرصت خوبی برای بر پا کردن استبداد و خودکامه گی است. شما به عنوان یک قهرمان رئیس جمهور سودان جنوبی می شوید و دهان آنانی را که به هر نحوی معترض باشند با سرب پر می کنید. چرا که در فضای هیجان های استقلال طلبانه خاین کسی است که کور نباشد.

هر کس گفت سرک ، شفاخانه ، نان ، لباس ، مکتب ، شغل و... می توانید به او بگویید: " در وضعیت شکننده ی کنونی که دشمن شمالی هر لحظه در کمین فرصت است تا جلو رشد ما را بگیرد ، سخن گفتن از این چیزها خیانت به آرمان مردمی است که نهال استقلال را با خون خود آبیاری کرده اند و حاضر اند به خاطر خاک مقدس خود از همه ی هستی خود بگذرند. آن وقت شما در کمال بی دردی و عافیت طلبی سعی می کنید اذهان عمومی را مشوش کنید؟".

البته حتمی نیست که در سودان جنوبی ( اگر کشوری با این نام یا هر نام دیگری تشکیل شود) دیکتاتوری بر پا شود و روزگار مردم را سیاه تر از این که هست بکند. اما احتمال چنین چیزی بیشتر است.  حد اقل با اطمینان می توان گفت که آن معجزه یی که جنوبی ها در جدایی دیده اند رویای شیرینی است که به سرعت همه شان را تلخ کام خواهد کرد.

و یک تکه ی اضافی:

در افغانستان عده یی خواهان نظام سیاسی-حکومتی فدرال هستند. من نمی دانم سیستم فدرال در کشوری مثل افغانستان چه حسنی دارد که عده یی این همه بر آن تاکید می کنند؟