شما دعوت بیدید

در سر کوچه ی ما یک رستورانت چینی بود. من هیچ وقت در آن جا نان نخوردم ( قابل توجه ایرانیانی که هرگز این وبلاگ را نمی خوانند : ما افغان ها به هر غذایی نان می گوییم چون هر چه غذا می جسته ایم آخر به همان نان خشک می رسیده ایم!). بلی. این توجه دادن ها نمی گذارند آدم یک خوشی کوچک خود را با دیگران در میان بگذارد. آها ! آن خوشی این بود :
دیروز متوجه شدم که به جای لوحه ی رستورانت چینی نوشته اند :رستورانت هندی. خیلی خوش حال شدم. چرا که اولا من غذاهای زبان گز و کام انگیز هندی را خوش دارم. ثانیا مجبور نیستم وقتی که بسیار گرسنه شدم و چیزی برای خوردن نبود بنشینم و وبلاگ نویسی کنم.
راستی ، شما هم - اگر گاهی گذر تان به کوچه ی ما افتاد- می توانید با من به همین رستورانت بروید.
سر انجام از رقابت هند و چین به ما هم چیزی رسید. به ناحق می گفتند که سر نوشت ما با رقابت های جهانی پیوندی ندارد.