کد ها و پرده ها

مولوی می گفت:
کاشکی هستی زبانی داشتی
تا ز هستان پرده بر می داشتی
در عصر مولوی باور رایج این بود ( حد اقل در میان عارفان) که هستی و هستان همواره در حال حمد و تسبیح اند. فقط ما نمی توانیم صدای شان را بشنویم. چون ما در حجاب ایم و یا میان ما و « هستان» حمد گزار و تسبیح گوی پرده یی است که از میان اش بر نمی توانیم داشت. مولوی می گوید که کاش خود هستی زبانی می داشت و ماجرا را برای ما باز می گفت.
امروز در جایی می خواندم که ممکن است آدم ها روزی بتوانند بر ساز و کار کدهایی که بر مغز و سیستم عصبی انسان عمل می کنند تسلط بیشتری پیدا کنند و آن گاه جهان را به گونه ی کاملا متفاوتی تجربه کنند. روشن است که مبنای این سخن این است که هستی و هستان مستقل از ما نیستند تا فقط لازم باشد که به سخن در آیند یا پرده از روی شان برداشته شود تا ما حقیقت شان را ببینیم و بشنویم. بر عکس ، فرض این است که این ماییم که هستی و هستان را در پرده یی از رمز ها و کدها می پیچانیم. اگر ما بر کدهای جهان ساز خود تسلط بیشتری پیدا کنیم و بتوانیم در ساختار و ساز و کار شان به دلخواه خود دست ببریم جهان ما چیز دیگری خواهد شد. یک پی آیند این موضع این است ( چنان که صاحب مقاله آوٰرده بود) که ما دیگر مجبور نیستیم به چیزی مستقل به نام « روح» باور داشته باشیم. چیزی که مستقل از ساز و کار بدن ما است و می تواند از بدن جدا شود و به حیات مستقل خود ادامه دهد. نویسنده در آخر چیز جالبی اضافه کرده بود. گفته بود : مگر این که کدهای عصبی مان را طوری سامان بدهیم که بر اساس آن بتوانیم به روح باور داشته باشیم.