حریفی که نیست

من گاهی با کامپیوتر شطرنج بازی می کنم. وقتی که بازی را می برم حتما محاسبه ی بهتری می کنم و وقتی که می بازم باز به محاسبه ی بهتر می بازم. آنچه خودم را متعجب می کند درگیری عاطفی من با «طرف مقابل» است. طرف مقابل در اینجا محاسبه ی محض است. کسی نیست که بخواهد مرا شکست بدهد. کسی مهره اش را « آنجا» نمی گذارد تا حرکت قبلی مرا « تلافی» کند. کسی نیست که در هنگام شکست من احساس پیروزی کند. پیروزی من هم برای این « طرف مقابل» هیچ معنا ندارد. گاه با خود می گویم : « آهان ، فیل خود را آورد که ...». فیل خود را ؟ آن فیل فیل کیست؟ کدام خود؟

کدام فیل؟ طرف مقابل من که «نمی آورد» ، که فیل نمی شناسد ، که قصدی ندارد.

البته وقتی که در بازی شطرنج با کامپیوتر مهره یی حرکت می کند حرکت اش حساب شده است. اما این حرکت بار عاطفی یا اخلاقی و... ندارد.

ما  نگاه ها و صداها و رنگ ها و نشانه ها را در عالم انسانی نیز تفسیر و معنا می کنیم و در این کار به صورت عاطفی هم درگیر می شویم. پیوسته خطا هم می کنیم. شاید گاهی بهتر آن باشد که اصلا تفسیر نکنیم. شاید دل به دل راه ندارد. ما این راه را می سازیم و آن گاه می گوییم : دیدی که راه داشت؟! شاید کسی فقط زنده گی می کند و در پی آزار ما نیست. ما کاری می کنیم که او در پی آزار ما شود. ما تفسیر ها و تعبیرهای مان را به زور « درست » می کنیم.