در آب ایستاده ی اسفار

هفته ی گذشته دوستی مجموعه ی شعرهای استاد واصف باختری را به من داد که بخوانم ( و البته پس از خواندن آن را به صاحب اش بر گردانم!). این مجموعه به همت ناصر هوتکی چاپ شده است. نام مجموعه « سفالینه یی چند بر پیشخوان بلورین فردا» است. آفرین بر همت آقای هوتکی. آثار استاد باختری رفته- رفته گم می شدند. خواندن دو باره ی اشعار استاد لذتی بسیار داشت. شاید خواندن دو باره نبود. شاید ما هیچ چیز را دو باره نمی خوانیم. چرا که خود ما دوباره نیستیم. من همه ی شعرهای این مجموعه را با اشتیاق خواندم و با هر شعری به سویی رفتم. چیزی که مرا متعجب کرد این بود که استاد باختری چه قدر معترض بوده- و/یا هست. قبلا هم شعرهای استاد را خوانده بودم. اما این مایه اعتراض را در آن ها حس نکرده بودم. اما مخفی نماند ( که اگر بماند چه می شود؟) من در شعرهای استاد دنبال چیز دیگری هم گشتم که برای من جذاب تر بود : بسته های کوچکی از بازتاب های فلسفی و تجربه های وجودی. این بسته ها را هم در بعضی جاها یافتم. اما زیاد نیستند. هر جا که یافتم شان زیبا بودند. در کجاها یافتم شان؟ باشد برای وقتی دیگر. به هر حال ، این مجموعه سفالینه یی چند نیست ( آن گونه که در عنوان آمده ). یا بگو سفالینه اند ، اما از آن ها که بیشتر از برگ های طلا ارزش دارند. سفالینه هایی که از عمق تاریخ می آیند و به عمق تاریخ می روند. اما با هر حسابی بسیار نمی آیند.
تا کام شما هم شیرین شود ( از بصیرت استاد) و تلخ شود از تکرار تجربه های آرمانشهرگرایانه ی سرزمین اسفارپرستان ، این شعر را از این مجموعه بخوانید :

آخر تو هم...


ای ناخدای کشتی پندار
در جستجوی گوهر اسطوره سال ها
- آسیمه سر شتابان-
در آب ایستاده اسفار
هرگز بلور باور باور خود را
بر سنگفرش کوچه شب آزموده ای؟
روزی تو هم
در یک حریق جنگل تاریخ
چتری به سر ز اخگر و خاکستر
از جستجوی یاوه ، تهی دست می رسی
ای تک سوار بیشه پندار
امروز فاتحانه گذر کن
از شهر های روشن اشراق
اما
فردا تو هم به کوچه بن بست می رسی



توضیح:  من شکل نوشته و املا و نقطه گذاری شعر را تغییر ندادم.