برای روز ِ زن

ما ، در برابر ِ تو، برای بسیاری از نامردمی ها و بی رسمی های خود دلایل محکمی داریم. دلایل ما اکثرا خیلی موجه اند. منطق ما چندان قوی است که تو جز آن که در برابرش سکوت کنی چاره ی دیگری نداری. ما کار جالبی کرده ایم: وضعیتی بر ساخته ایم که در آن هر چه تو بگویی به صورت طبیعی غلط باشد و هر چه ما بگوییم آشکارا درست. آن وقت نتیجه این می شود که کسی که همه یا اکثر حرف های اش غلط باشند احتمالا عقل درستی ندارد. از آن سو، هر کس که همه یا اکثر حرف های اش صحیح باشند قطعا عقل زیادی دارد. چند مثال بدهم:

 ما تصمیم گرفته ایم که هر جا ترا تنها یافتیم آزارت بدهیم، تهدیدت کنیم و اگر هوس مان مهار نمی شد با تن و روان ات بازی کنیم. وضع را طوری ساخته ایم که در آن این کار ها را بتوانیم. حال، تو می گویی این که می گویند زن نباید تنها به سفر برود حرف غلطی است. ما می گوییم این سخن نه فقط غلط نیست ، بل از عمق ِ خردمندی می آید. تو می گویی و ما می گوییم و به نتیجه یی نمی  رسیم. آخر تو لج بازی می کنی و تنها به سفر می روی. مدتی بعد از سفر بر می گردی. دل ات شکسته و روان ات خسته است. سرمای ترس هنوز در نگاه ات هست. خبری شده؟ می گویی که آزارت داده اند. اذیت ات کرده اند. تعقیب ات کرده اند. مسخره ات کرده اند. در حق ات اهانت روا داشته اند. و ما تعجب نمی کنیم. نگفته بودیم؟ چه قدر تکرار کردیم که ما وضعیت را می شناسیم و تو باور نکردی. همیشه در برابر ما می ایستی، اما آخر کار معلوم می شود که آنچه ما می گفتیم درست بود.

ما نمی گذاریم زنی مدیر شود. اجازه نمی دهیم هیچ زنی بر مردها نظارت کند. مجال نمی دهیم زنان در مقام گرداننده ی امور بنشینند و در روند آزمون و خطا پخته شوند. نمی گذاریم زنان مدیریت را در تجربه بیاموزند. آن گاه می گوییم: ببین ، تو نمی توانی مدیریت کنی. تو زنی و اساسا زنان چون هم هوش کمتری دارند و هم خیلی بنده ی احساسات خود اند، نمی توانند مدیر شوند. مدیریت قابلیت می خواهد و کنترول داشتن بر احساسات و هیجانات خود یکی از توانایی هایی است که مدیران باید از آن برخوردار باشند. تو می گویی که نه این طور نیست. اصرار داری که زنان هم می توانند مدیریت کنند و در صورت لزوم بر احساسات و هیجانات خود مهار بزنند. ما می گوییم و تو می گویی و به نتیجه یی نمی رسیم. چند تن از زنان مدیر می شوند. آن گاه یکی پس از دیگری شکست می خورد. آن گاه فریاد شان بر آسمان می رود که کسی از ما حساب نمی برد. ما که گفته بودیم زنان نمی توانند مدیر شوند.

ما به کارهای خانه دست نمی زنیم. غذا نمی پزیم، لباس نمی شوییم، طفل را تر و خشک نمی کنیم و در پاک کردن خانه سهمی نمی گیریم. تو می گویی که مردها هم باید بخشی از مسئولیت ها را بر عهده بگیرند. ما می گوییم که خانم ، نمی شود. تو می گویی می شود. ما می گوییم و تو می گویی و به نتیجه یی نمی رسیم. آخر ما ناگزیر می شویم غذا بپزیم. چه شده؟ نمک اش زیاد شده؟ سوخته؟ خام مانده؟ خوب تو اصرار داشتی که آشپزی کن. ما که از اول استدلال می کردیم که برای این کار ها ساخته نشده ایم.

ما با تو قهر می کنیم. با تو حرف نمی زنیم. در بسترت نمی خوابیم. غذایی را که پخته ای نمی خوریم. از خانه فرار می کنیم و می رویم پیش رفقای مان. تو دلتنگ می شوی. تو نمی توانی فرار کنی و پیش رفقای ات بروی. تو که حرف نزنی چه کار می کنی؟ با ما حرف نزنی که از غصه بمیری؟ می آیی و معذرت می خواهی. اعتراف می کنی که زنی و نمی دانی چه گونه حرف بزنی. قبول داری که همیشه با حماقت هایت ما را ناراحت می کنی.  خوب، ما که از اول می گفتیم  که زن ها کم عقل اند و سر ِ هیچ و پوچ آدم را عصبانی می کنند و بعد به حماقت و جهالت خود پی برده و پشیمان می شوند.

می بینی که همواره آنچه اثبات می شود این است که هر چه تو بگویی غلط است. هر چه ما می گوییم همیشه صحیح است. ما هوشیاریم. کاری کرده ایم و ساختاری ساخته ایم که در آن هر چه تو بگویی به گند تبدیل شود و هر چه ما بگوییم به قند تبدیل شود. حالا تو بگو که اگر در جامعه به قند ارزش بیشتر می دهند ، گناه ما چیست؟