از تو چه پنهان

از صاحب کتاب فروشی پرسیدم :" ببخشید ، در این بازار دکان کست فروشی نیست؟". جواب داد :" ما هم سی دی و نوار داریم". ردیف سی دی ها و نوارها را به من نشان داد. گفت که فیلم یوسف پیامبر را هم دارد ( در سی دی اصلی). من دنبال آهنگ های قدیمی افغانی می گشتم. نداشت شان. مومن تر از آن می نمود که آهنگ های گمراه کننده را به دکان خود راه داده باشد. به دکانی دیگر رفتم. در پس کوچه یی. یک عالم سی دی داشت. کست هم بسیار داشت. اما در میان آن همه که داشت ، آن چیزی را نداشت که من در جست و جوی اش بودم. می دانستم جسارت می شود و ای بسا که مسخره به نظر بیاید ، اما دل کردم و پرسیدم :" از یعقوب قاسمی چیزی نداشتید؟". صاحب دکان نگاه ِ کی اندر چی عمیقی به سراپای من انداخت و جواب داد که یعقوب قاسمی را نمی شناسد. 

-زلاند هم ندارید؟

-نه. ما خواندن های نو می آوریم. خواندن های کهنه در بازار نمی آید و کسی هم آن ها را نمی خرد. 

راست می گفت. با خود گفتم کاش در پیشاور پاکستان می بودم که به دکان معلم ظفر می رفتم. این معلم ظفر در محله ی بازار قصه خوانی پیشاور دکان کست فروشی داشت. انصافا همه چیز داشت. از کهنه و نو. من وقتی که در پیشاور بودم گزیده یی ازآهنگ های مورد پسند خودم گرد آورده بودم. به این ترتیب مجبور نبودم همه ی آهنگ های یک مجموعه را به خاطر آن یک یا دو آهنگی که دوست داشتم تحمل کنم. توجه دارید که در آن زمان برای رفتن از یک آهنگ به آهنگی دیگر باید فیته را "تیر" می کردید.  

در میان آهنگ هایی که برگزیده بودم یکی از ظاهر هویدا بود: گر زلف پریشان ات در دست صبا افتد/ هر جا که دلی باشد در دام بلا افتد.

هویدا رفته است. می گردم و این آهنگ را نمی یابم. کمک مان می کرد. قصه ی ما را می گفت. ما اهل اشتیاق بودیم و نگفتن. اهل حیا و نهفتن. حالا کسی قصه ی ما را نمی گوید. حالا خواننده ها عینک سیاه بر چشم می گذارند، از مرسدس بنز پایین می شوند و دست دختر جوانی را می گیرند و شروع می کنند به گفتن چیزهایی که هر چه باشند قصه ی ما نیستند. قصه گوی ما رفته. آدم قریب است بگرید.