حمله های اخیر طالبان در کابل نشان دادند که طالبان اهل مذاکره نیستند . به گذشته هم که نگاه کنیم می بینیم که طالبان حتا در هنگامی که با خطر بزرگی چون حمله ی امریکا بر امارت خویش رو به رو بودند مذاکره نکردند. در سال 2001 میلادی دولت امریکا به طالبان فرصت داد تا اسامه بن لادن را تحویل بدهند. آنان این کار را نکردند. حالا آقای متوکل ( وزیر خارجه در حکومت طالبان) می گوید که طالبان نگران پی آمد ِ این امتناع بودند. آن گاه امریکا حمله کرد و حکومت طالبان ساقط شد. اکنون ، وقتی که آقای کرزی از مذاکره با کشتارجویان طالب سخن می گوید ، دیگر روشن است که یاوه می گوید. خوب بود که گزینه ی مذاکره پیش طالبان نهاده می شد. خوب بود اگر طالبان دست از کشتار بر می داشتند و وارد دولت می شدند یا به عنوان نیرویی مخالف ِ غیر مسلح به مبارزه ی سیاسی خود ادامه می دادند. اما پیش نهاد مذاکره در این چند سال سودی نکرد. دیگر کافی است. کسانی که حتا به قیمت فروپاشی امارت خود حاضر نشدند مذاکره کنند ، حالا هم مذاکره نمی کنند. اصولا کسانی مذاکره می کنند که قبول دارند منازعات این دنیایی را می توان در چارچوب مصالح عرفی حل کرد. با وحشی هایی که شب و روز آرزوی رسیدن به چراگاه های بهشت را دارند نمی توان از مصالح عرفی سخن گفت. از سوی دیگر ، طالبان چون ضعیف شده اند ناگزیر اند آخرین ته مانده های استقلال خود را هم در اختیار سازمان اطلاعات پاکستان بگذارند. پاکستان هم که نمی گذارد آنان سلاح خود را بگذارند و بروند.
آقای کرزی نمی خواهد با طالبان بجنگد ، چون فکر می کند جنگ با آنان ممکن است در دراز مدت ارکان فاشیزم قبیله یی را سست کند. پیروزی سیاسی و نظامی بر طالبان ممکن است. اما آنچه کرزی را نگران می کند این است : وقتی که طالبان از میان بروند ، بزرگ ترین تهدید در برابر دموکراسی و عدالت اجتماعی در افغانستان از میان می رود. آن وقت ممکن است افغانستان به راستی پای در مسیری بگذارد که بی بازگشت باشد. یعنی این مملکت واقعا از شر فاشیزم قبیله یی رها شود. چنین چیزی برای کرزی و هم فکران اش فاجعه است. بت قبیله در چشم او عزیز تر و پرستیدنی تر از آن است که بتوان آن را در پای دموکراسی و عدالت اجتماعی و برابری شهروندان شکست. آقای کرزی افغانستان را مستقل ، آباد و قدرت مند می خواهد اما در سایه ی فاشیزم قبیله یی. شما همه چیز را به افغانستان بدهید اما فاشیزم قبیله یی را بردارید آقای کرزی دست رد بر سینه ی تان خواهد زد.
۹ نظر:
ساختار نظام حکومتی افغانستان تغیر پذیر نیست زیرا هر که در راس آن قرارگیرد پیرو همان تجربه های تکراری میباشد. از دیکتاتورهای سده های قبلی گرفته تا ریاست جمهوری امروز همه به نوبه خود پیرو همان تفکر فاشیستی بوده اند. اگرانتقادهای صورت میگیرد منتقدین را خائن ملی میخوانند در صورتیکه منتقدین بدبخت خواهان حقوق شهروندی مساوی هستند. اگر خاموش بمانیم در مقابل این نظام باید بد تر از این را تجربه نمائیم. از قول لوتر کینگ تراژدیهای بزرگ تنها بیانگر ظلم ظالمان نیست بلکه بیانگر خاموشی و سکوت مظلومین نیز میباشد. شاد زی
برادران او آدم نمی شوند. آنها موجودات پشمالود اند که بدون دلیل خود و دیگران را می کشند...
همه حتی خود آقای کرزی میداند که طالبان اساساً با صلح بیگانه اند ولی همان مقاصد شوم باعث میشود تا بر مذاکره اصرار نماید. بخش هایی از دولت میخواهند طالبان قوی شوند تا بعد از 2014 به عنوان اهرم فشار از آنان برعلیه دگران استفاده کنند.
هیچ وقت آدم نمی شوند.
agar qarar mebod aanha ta hala aadm meshodand ke nashodand!
ما کی آدم می شویم که سرنوشت مان را از این ها جدا کنیم و کمی مسئله فدرالیزم و در نهایت استقلال را جدی تر بگیریم؟ تا با این ها سرنوشت مشترک داشته باشیم وضع مان همین است. ما مقصریم که به فکر جدایی سرنوشت مان از برادران کرزی نیستیم. خلایق هرچه لایق.
عجیب سوالی!! بی خیال بابا. حالا حالا باید قربانی بدهیم.
کرزی وارث آن جریان فکری و حکومتی اند، که در امتداد تاریخ دوصد و پنجاه سال، جغرافیای افغانستان را از بیرون مرز به طرف داخل آن منقبض کرده، مگر از درون، جغرافیای پشتون را از درون بسوی بیرون منبسط ساخته اند.
بجز تجزیه راه دیگری نیست. این جانوران را که من میبینم انسان بشو نیستند. باسوادتر که میشوند محجورتر و پلیدتر میشوند.
ارسال یک نظر