شمشیر ِ صاحب کش و سپر کاغذین

امروز با یکی از دوستان در باره ی " اسم مستعار" حرف می زدم. در گذشته در این باره نوشته ام و نمی خواهم آن اشارات  را تکرار کنم. به خوبی و بدی اسم مستعار هم کاری ندارم. در اینجا فقط به  یکی از وجوه جالب ِ مساله که همان " دشنام دادن با اسم مستعار" باشد می پردازم. وجه ِ ظاهری این مساله پیش پا افتاده می نماید ، اما از لایه ی رویین که بگذریم " دشنام دادن با اسم مستعار" بعضی چیزهای عمیق تر را هم آشکار می کند.

یک :

 ظاهرا کسانی که با اسم مستعار در وبلاگ ها و وبسایت ها دشنام می دهند و حرمت شکنی می کنند به خاطری اسم مستعار را انتخاب می کنند که فکر می کنند انتخاب اسم مستعار امکان جواب گویی را از طرف مقابل می گیرد. با خود می گویند : " من با این اسم دشنام می دهم ، ولی مخاطب دشنام ِ من نمی داند که من کی هستم و بنا بر این نمی تواند از خود در برابر من دفاع کند و یا به درشت گویی متقابل بپردازد". این فرض را بیازماییم :

فکر کنید که من می خواهم با اسم مستعار " پلنگ" به کسی دشنام بدهم. مخاطب دشنام ِ من و هیچ کس ِ دیگری نمی داند که " پلنگ" کیست. اما یک نفر می داند که " پلنگ " کیست. آن یک نفر خدا نیست ، خود ِ منم. حال ، یا من فکر می کنم که دشنام ِ من مخاطب ام را ناراحت کرده یا فکر می کنم که ناراحت نکرده است. اگر ناراحت نکرده باشد ، دشنام ام بی فایده بوده. اما اگر فکر می کنم که مخاطب ام ناراحت شده و نسبت به " پلنگ" احساس نفرت می کند ، آن احساس نفرت مستقیما متوجه من است. یعنی من پاسخ ام را گرفتم. اسم مستعار نتوانست محافظت ام کند. اگر من بنویسم " فلانی ، تو یک گاو بی شاخ و دم هستی " و او پاسخ بدهد " پلنگ ، تو یک گاو بی شاخ و دم هستی" ، این منم که پاسخ خود را گرفته ام. من نمی توانم بگویم : " خدا می داند پلنگ کیست". می دانم که پلنگ منم. یعنی همان اسمی که مرا کمک کرد تا از طریق آن دشنام بفرستم ، حالا به مخاطب ام کمک می کند که به من دشنام بفرستد. دشنامی که به پلنگ داده می شود به هیچ جای دیگر نمی رود. مستقیما به سراغ من می آید و آزارم می دهد.  چرا که تنها منم که "پلنگ " ام و می دانم که مخاطب آن دشنام منم.

نتیجه یی که می خواهم بگیرم این است که کسانی که با اسم مستعار دشنام می دهند ، هوش کمی دارند. هوش شان آن قدر کند است که نمی فهمند استم مستعار واقعا تا چه حد می تواند در برابر واکنش متقابل محافظت شان کند. اگر اسم شما برای پنجاه و یک سال سخیداد هاتف بوده و حالا برای پنج دقیقه " پلنگ" شده ، در اصل قضیه تفاوتی نمی آید. اگر با اسم " پلنگ" دشنام می دهید برای این که دشنام تان واقعا بتواند از آن ِ شما باشد باید قبول کرده باشید که پلنگ شمایید. حال اگر مخاطب ِ دشنام تان  به" پلنگ"  پاسخی داد ناگزیر باید بپذیرید که پاسخ شما را داده است ؛ شمایی که قبل از آن که برای پنج دقیقه " پلنگ " شوید برای پنجاه و یک سال سخیداد هاتف بودید و به هر حال خود تان را خوب می شناختید!

دو :

شاید کسی که با اسم مستعار دشنام می دهد فکر کند که اگر با اسم واقعی خود دشنام بدهد بد می شود ، چون دیگران فکر می کنند که او آدم پست یا بی تربیتی است.حال ،  اگر دشنام دادن  واقعا پستی و بی تربیتی آدم را نشان می دهد هر بار که با اسم مستعار دشنام بدهید در واقع با خود می گویید : " من چون دشنام می دهم یک آدم پست و بی تربیت هستم. اما چون نمی خواهم دیگران هم این را بدانند ، با اسم مستعار دشنام می دهم". در اینجا هم اسم مستعار مشکلی را حل نمی کند. چرا که اگر شما مثلا با نام " پلنگ " دشنام بدهید ، هر کسی که فکر کند صاحب نام ِ " پلنگ " آدم پست ِ بی تربیتی است در واقع در باره ی شما قضاوت می کند و نه در باره ی هیچ کس دیگری. این را شما می دانید. در ضمن وقتی که شما به این دلیل با اسم مستعار " پلنگ" دشنام می دهید که فکر می کنید دشنام دادن کار یک آدم پست و بی تربیت است ، دیگر پیش از آن که مخاطب ِ دشنام تان به شما پاسخی بدهد خود تان در باره ی خود حکم صادر کرده اید و اگر مخاطب تان هوشیار باشد باید قضاوت خودتان در باره ی خودتان را کافی بداند و اصلا پاسخی ندهد.

در هر دو حالت ِ بالا ، کسانی که با اسم مستعار دشنام می دهند و خیال می کنند که اسم مستعار ذره یی کمک شان می کند ، آدم های کم هوشی هستند که دل های بیماری نیز دارند.