در برابر وحشی گری بایستیم

 باز حمله ی کوچی ها. باز قتل و غارت و وحشت. " الی ویزل"  یکی از باز مانده گان اردوگاه آوشویتز نازی ها در آلمان رمانی دارد به نام " شب". روایت او از آنچه بر قربانیان می گذشته عمق استخوان آدم را می سوزاند. امروز در همان آلمان انکار هولوکاست جرم شمرده می شود. تکرار هولوکاست نه ، انکارش. انکار وقوع اش.

 در کشور من کسی به نام عبدالرحمان خان بیش از نیمی از جمعیت هزاره ها را نابود کرد. او هزاره ها را به کوچ اجباری وادار کرد و خانه ها و زمین های شان را غصب کرد. او هر کاری که از دست اش بر می آمد کرد تا قوم هزاره را نابود کند و بعد به کرده های خود افتخار هم کرد. وقتی فیض محمد کاتب جنایت های او را مکتوب کرد ( با زبانی که از تیغ سانسور در امان بماند) ، امیر جز روایت افتخار و سر فرازی ِ خود در سراج التواریخ ندید. او نه کتاب را سوزاند و نه کاتب را به سیاهچال فرستاد. کاتب کاری نکرده بود که او را مستوجب مجازات کند: او کارنامه ی درخشان امیر در کشتار باغیان و غارت اموال و تصاحب سرزمین های شان را " به رشته ی تحریر در آورده" بود. امیر هم همین را می خواست. خود امیر هم " تاج التواریخ"ی نوشت تا روزگار به یاد داشته باشد افتخارات او را.

زمان گذشت و دوری دیگر آمد و آن گاه دوره های دیگر. هزاره ها از تحقیر و ستم رهایی نیافتند. اما با بخشی از خاطره ی تاریخی خود وداع کردند. پذیرفتند که آن گلیمی که اکنون در زیر پای شان است از آن ِ خودشان است و و آن گلیم هایی که از زیر پای شان ربوده شده اند دیگر به تاریخ پیوسته اند و بهتر است آدم دنبال شان نرود. هزاره ها پذیرفتند که سرزمین شان همان است که اکنون سرزمین شان است و نه آن جاها که ازشان بیرون رانده شده اند. هزاره ها سعی کردند خاطره ی هولوکاست افغانی را به پس خانه های ذهن و روان خود برانند و زنده گی تازه یی را آغاز کنند. شروع کردند به سواد آموزی. قلم برداشتند و به مکتب رو آوردند. با تلاشی نفس گیر کوشیدند که وارد دنیای جدید شوند. هزاره ها رفته رفته تغییر کردند.

اما تغییر فکر و روان و زنده گی شما چه سودی دارد وقتی که دشمنان صد سال پیش شما همچنان وحشی اند و یک سانتی متر هم به پیش نخزیده اند. کوچی ها همان لشکریان عبدالرحمان خان اند که همچنان در عصر عبدالرحمان زنده گی می کنند. کوچی ها بی سواد اند و اصلا در پی سواد نیستند. کوچی ها وحشی اند و اصلا علاقه یی به مدنیت ندارند. آیا کسی هست که جلو این وحشی های در عصر حجر مانده را بگیرد؟

آنانی که در برابر وحشی گری کوچی ها در برابر مردم بهسود و جاهای دیگر ساکت اند و یا از این وحشی گری ها دفاع می کنند از یاد نبرند که تاریخ پیچ و تاب های بسیار دارد. امپراطوری های بزرگ آمده اند و رفته اند. قدرت های رخنه ناپذیر بر باد رفته اند. شاهان و فرمانروایان متکبر از تاج و تخت افتاده اند. بر وحشی گری نباید صحه گذاشت. وحشی گری را نباید به عنوان روشی برای زنده گی قبول کرد. هیچ معلوم نیست که در پیچ بعدی تاریخ به کجا می رسیم. بهتر آن است که از مدنیت دفاع کنیم.