خاموشی ابدی؟

کریستوفر هیچنز مرد. مرد هوشمند و مناظره گری که از دریدن هیچ پرده یی ابا نداشت و مخصوصا دشمن " امر مقدس" بود. دوستان اش او را "هیچ" صدا می کردند. او – اگر از نظرگاه او به مردن نگاه کنیم- به هیچستان پیوست. از وقتی که تشخیص دادند که هیچنز سرطان دارد ، او در باره ی مرگ و زنده گی بیشتر سخن گفت. من همیشه می خواستم بدانم که هیچنزی که در زیر سایه ی مرگ نشسته با این وضعیت چه گونه برخورد می کند. همه ی ما در سایه ی دیوار مرگ نشسته ایم --- تا این دیوار بر سر مان بیفتد و خاموش مان کند. اما هیچنز در شعاع کوتاه تری نشسته بود و مسلم بود که آفتاب اش به لب بام رسیده.  به اندرسن کوپر ژورنالیست سی ان ان گفت : من می میرم. از آن پس چندین بار تصریح کرد که به آخر خط رسیده و مرگ اش نزدیک است. همه ی این ها را با شجاعت و سرسختی مخصوص خود می گفت. می گفت که از مرگ نمی ترسد و به روشنی گفت که حالا که با مرگ چشم در چشم شده است باز بر همان باورهای سابق خود هست.

با همه ی این ها ، هیچنز هر وقت که در باره ی مرگ خود سخن می گفت حالت اش دگرگون می شد. این را می شد در چشمان اش دید. نا آرام می شد. گویی باورش نمی شد که آدمی با مرگ برای همیشه خاموش شود. و ظاهرا این وضعیتی است که همه ی پرده دران با آن رو به رو می شوند. هیچنز از آن ها بود که پرده ی غفلت را می درند. اما به نظر می رسد که مرگ اتفاق سهمگینی  است که پرده ساز و پرده در را به تساوی خرد می کند. به این معنا که در مرگ تسلیتی نیست ، چه برای مومن معتقد به دنیای اخروی و چه برای منکر آن. مرگ این گونه است. در زنده گی بی باوران و باورمندان بسیاری هستند که می توان در کنار شان با اطمینان عمر به سر برد. کسانی هم هستند – در هر دو اردوگاه- که اگر فقط یک ساعت در حضور شان باشی دل ات از انسانیت سیاه می شود.