خدا حافظ جوانی !

امروز عکس یکی از هم صنفی های دوره ی مکتب ام را دیدم. موهای اش سفید شده اند و چهره ی تکیده اش کمتر نشانی از سر خوشی های آن روزگار دارد. برای من دیدن آن عکس پرده از روی واقعیت دیگری برداشت که تا همین امروز به این روشنی به چشم ام نیامده بود: ما دیگر نمی توانیم به آن دوره بر گردیم. یک بار مکتبی بود و صنفی و هم صنفانی داشتیم. دیگر آن تجربه برای همیشه تمام شده. اگر باز کسی بخواهد ما را در یک صنف گرد بیاورد ... ، نه نمی شود. من فکر می کردم هر کدام از ما موقتا به شکل دیگری در آمده ایم و سبک های زنده گی متفاوتی را انتخاب کرده ایم و هر وقت که بخواهیم می توانیم دو باره  به همان دوره ی مکتب بر گردیم و کودکان بازی گوش شویم. اما این طور نبوده. این کشف وحشت ناکی است!
طبیعی است که من نیز دیگر آن آدمی نیستم که در مکتب بودم. اما من همیشه با خود بوده ام و نتوانسته ام هرگز از خود غایب باشم. این است که چهره ی امروز من برای خودم چندان تکان دهنده نیست. به تدریج با آن چه اکنون هستم خو گرفته ام. آدم اگر در پانزده ساله گی به خواب برود و در چهل و هفت ساله گی بیدار شود ، حتما از دیدن خود سر به کوه و بیابان خواهد گذاشت.
آن عکس مرا هم پیر کرد. پیر شده بودم اما نمی دانستم. آیینه یی در برابرم نهاد.